WIRTUALNA PODRÓŻ: OD KRZEWU MANUKA PO SŁOIK MIODU

Nowa Zelandia pociąga pięknem dzikiej, miejscami nietkniętej natury, niespotykanej nigdzie indziej na Ziemi, kulturą dumnego ludu Maorysów i tym, że jest najdalej położonym krajem od Polski. Przekonajcie się sami, czym Was zadziwi kraj owiec, Maorysów, niesamowitej przyrody i hobbitów.

W oddali widać krzewy manuka, typowe dla szaty roślinnej wschodnich wybrzeży wysp Nowej Zelandii i południowo-wschodniej Australii.

Tylko w ten sposób można się dostać na nowozelandzkie wzgórza, porośnięte manuką. Większość terenów porośniętych manuka jest dostępna samochodem choć są to tereny górzyste i bezdroża.

Na pierwszym planie kwitnący krzew manuka (Leptospermum scoparium) – często mylony z kanuką.

Krzew manuka jest odporny na bardzo trudne warunki glebowe i klimatyczne, dlatego może rosnąć zarówno na zboczach gór, w dolinach, na terenach podmokłych i zagrożonych suszą.

Wiecznie zielony krzew manuka mierzy zazwyczaj od 2 do 5 metrów, ale zdarzają się też okazy 15 metrowego drzewa.

Manuka zakwita raz do roku, w okresie pory letniej na okres ok. 4 tygodni. W różnych częściach Nowej Zelandii okres kwitnięcia zaczyna się w różnych porach stąd zbiory miody zaczynają się od października do stycznia.

Kwiaty manuki są białe z delikatnymi różowymi przebarwieniami, mają pięć płatków i osiągają średnicę 8-15 mm.

Gatunki pszczół oryginalnie zamieszkujące tereny Nowej Zelandii nie wytwarzały miodu. Produkcja miodu manuka stała się możliwa dopiero dzięki europejskim gatunkom owadów przywiezionym przez pierwszych osadników.

Pszczoła żyje około 38 dni latem i 6 miesięcy zimą. Podczas swojego krótkiego życia, zbiera tylko ok. jednej łyżeczki miodu.

Zasięg lotu zbieraczek nie jest jednakowy. U pszczoły afrykańskiej to 500 m, a u polskich pszczół północnych i włoskich – około 3 km. Najdalej od ula odlatują pszczoły ukraińskie – do 13 km.

Dlatego też charakterystyczne dla nowozelandzkiego krajobrazu wielokolorowe ule, tworzące pasieki, są postawione wśród manukowego buszu.

Hodowla pszczół jest zajęciem wymagającym całorocznego nakładu pracy od pszczelarza.

Rocznie pszczelarz może przeciętnie pozyskać od jednej rodziny ok. 8–10 kg miodu i ok. 1 kg wosku.

Pszczelarz podczas pracy przy ulu z ramką w rękach i w specjalnym ubraniu, które chroni przed ugryzieniami pszczoły.

Ramka to obudowa plastra pszczelego. Ramki wykonuje się najczęściej z beleczek o grubości 10 mm i szerokości 25 mm. Górna beleczka jest zwykle grubsza (18 mm) i jest przedłużona oraz tworzy tzw. wąsy, na których ramka wisi w ulu.

Plaster pszczeli to dwustronna konstrukcja sześciokątnych komórek. Komórki dwóch warstw plastra pszczelego są otworami skierowane w przeciwne strony i ułożone z kilkustopniowym odchyleniem, co zapewnia najmniejsze zużycie budulca.

Barwa plastra zmienia się od białej do żółtej przez brązową aż do prawie czarnej, co jest wynikiem procesu ich starzenia się. Po stopieniu z plastrów uzyskuje się wosk pszczeli.

Miód manuka ma ciemnobrązową barwę, gęstą, gładką konsystencję oraz charakterystyczny, lekko ziemisty smak mogący przypominać miód wrzosowy.